Estadio Chile
Somos cinco mil aquí
en esta pequeña parte la ciudad.
Somos cinco mil.
¿Cuántos somos en total
en las ciudades y en todo el país?
Sólo aquí,
diez mil manos que siembran
y hacen andar las fábricas.
Cuánta humanidad
con hambre, frío, pánico, dolor,
presión moral, terror y locura.
Seis de los nuestros se perdieron
en el espacio de las estrellas.
Uno muerto, un golpeado como jamás creí
se podría golpear a un ser humano.
Los otros cuatro quisieron quitarse
todos los temores,
uno saltando al vacío,
otro golpeándose la cabeza contra un muro
pero todos con la mirada fija en la muerte.
¡Qué espanto produce el rostro del fascismo!
Llevan a cabo sus planes con precisión artera
sin importarles nada.
La sangre para ellos son medallas.
La matanza es un acto de heroísmo.
¿Es este el mundo que creaste, Dios mío?
¿Para esto tus siete días de asombro y de trabajo?
En estas cuatro murallas sólo existe un número
que no progresa.
Que lentamente querrá más la muerte.
Pero de pronto me golpea la consciencia
y veo esta marea sin latido
y veo el pulso de las máquinas
y los militares mostrando su rostro de matrona
llena de dulzura.
¿Y México, Cuba y el mundo?
¡Qué griten esta ignominia!
Somos diez mil manos
menos que no producen.
¿Cuántos somos en toda la patria?
La sangre del compañero Presidente
golpea más fuerte que bombas y metrallas.
Así golpeará nuestro puño nuevamente.
Canto, qué mal me sales
cuando tengo que cantar espanto.
Espanto como el que vivo
como el que muero, espanto.
De verme entre tantos y tantos
momentos de infinito
en que el silencio y el grito
son las metas de este canto.
Lo que veo nunca vi.
Lo que he sentido y lo que siento
harán brotar el momento...
Stadion Čile
Mi smo pet hiljada ovdje
u ovom malenom dijelu grada,
mi smo pet hiljada,
a koliko nas je još širom domovine?
Naših deset hiljada ruku
sade bilje i pokreću fabrike.
A koliko je naroda što trpi glad,
studen, ludilo terora, represalije, muke..?
Šest nas se izgubilo
kao u prostoru među zvijezdama.
Jedan je mrtav, drugi pretučen, tako
da se to ranije nije moglo ni zamisliti.
Ostali četvorica htjeli bi da prekrate agoniju;
jedan je skočio u prazninu,
drugi udara glavom u betonski zid.
Svima je jednako - svi gledaju smrt.
O, kako je užasno to lice fašizma!
Oni provode svoje planove,
precizno, kao da sa pincetom rade,
jer krv će donijeti ordenje,
zločin će postati čin herojstva.
Bože, je li ovo svijet koji ti stvori?
Sedam dana tvoga rada i čudesa!
U ovim zidovima red se ne umnožava;
čežnja za smrću sve je veća.
Budi se naglo svijest moja:
vidim plimu bez srčanih otkucaja
i mašineriju huntine vojske,
akušersko lice ostašćeno.
Neka Meksiko, neka Kuba i svijet
viču zbog ove strahote.
Mi smo deset hiljada ruku
koje ne proizvode ništa više.
A koliko je još takvih širom domovine?
Krv kompañerosa Predsjednika
boriće se žešće od bombi i mitraljeza
i ponovo će naše ruke povesti bitku.
O, kako je žalosno pjevati,
kada se o strahotama pjeva.
Ja živim sa užasom i umirem sa užasom.
Vidim sebe i drugove
u mnogim trenucima beskonačnosti,
u tišini koja vrišti nad mojom pjesmom.
To što sam vidio, nikad nijesam vidio,
to što sam osjećao i osjećam,
trnutak je što raste.
Viktor Hara (Víctor Lidio Jara Martínez) rođen je 28. septemra 1932. u Lonkvenu (Lonquén) u blizini Santjago de Čile. Bio je čileanski muzičar, kantautor, pjesnik, profesor i direktor režiser Čileanskog teatra. Nakon državnog udara 11. septembra 1973. godine kada je srušena vlada Salvadora Aljendea, represivne snage vojne hunte uhapsile su ga na Tehničkom univerzitetu sa drugim predavačima i studentima i odveli na stadion Čile. Tamo je mučen, a potom ubijen 16. septembra sa 44 zrna iz rafalnog oružja. Na stadionu, za vrijeme huntine intervencije napisao je svoju poslednju pjesmu poznatu pod naslovom "Mi smo pet hiljada" ili “Stadion Čile." Danas taj stadion i mnoge ustanove u Čileu, i u svijetu nose njegovo ime. O njemu je napisano više knjiga i pjesama, i posvećeno više muzičkih komada.
The blood of Victor Jara
Will never wash away
It just keeps on turning
A little redder every day
As anger turns to hatred
And hatred turns to guns
Children lose their fathers
And mothers lose their sons
Krv Viktora Jare
Nikad se oprati neće
Nepravdu dok ne satre
Sve crvenija će da se kreće
Prerasta u mržnju gnjev
A mržnja oružje hvata
Majke gube sinove
Ne zove niko oca tata.
(Odlomak iz pjesme "Ruke Viktora Jare" američkog muzičara Chuka Brodskog.
Kommentar schreiben